Thirunavukarasar (Appar) flourished in the 7th century A. D. He is one of the four Saiva Samaya Acharyas (Saivite spiritual teachers). He was born in Thiruvamoor in Thirumunaipadi Nadu. Pukalanar was his father; Mathiniyar, his mother. Mathiniyar gave birth to a daughter whom they named Tilakavathi. After some years, Mathiniyar had a son whom they called Marulneekiar (meaning "the dispeller of darkness or ignorance"). Early in life, Marulneekiar mastered all the Shastras.
When Tilakavatiar reached her twelfth year, she was betrothed to Kalaipahayar, a military commander in the Pallava army. Before the wedding, however, he was sent by the king to fight and he died in battle.
Pukalanar fell seriously ill and died. Mathiniyar committed Sati (died on the husband's funeral pyre). As the children were recovering from this shock, the news of Kalipahayar's death reached Tilakavathiar. And as she (since her betrothal) regarded him as her husband, she decided to commit Sati, too. But, Marulneekiar pleaded with her reminding her that now she was his mother, and also threatened to die if she would not change her mind and live. Tilakavathiar changed her mind for the young brother's sake. Even though she was young, she led the life of an ascetic. She was highly devoted to Lord Siva. Her glorious ascetic life has been sung by Sekkilaar, the author of Periya Puraanam. She was mother to Marulneekiar (who later became known as Appar).
Marulneekiar, even while young, had realised the unreality of the world. He engaged himself in all kinds of charitable works. He was eager to find out the best religion and to follow it. He had heard much about Jainism and its wonderful practice of Ahimsa. He believed that Jainism would give him emancipation and so became a convert. He even went to Pataliputra (in South Arcot district) and joined the Jain school. He attained mastery over all their scriptures.
Tilakavathiar was heart-broken over this change in her brother. She abandoned her native place and settled in Thiruvadigai Virattanam, in a mutt she built there. She prayed fervently to Lord Virattaneswarar to save her brother and shower His grace upon him. The Lord appeared in her dream one day and said, "My child, your brother has already done severe tapas in order to attain me. I will surely turn his mind, by making him suffer from severe colic, and then take him to my fold."
Marulneekiar fell a victim to severe colic. He could not bear the pain. The Jains tried their best but could not relieve the pain. He felt intuitively that it was an eye-opening experience and lost faith in Jainism. He thought of his sister. He threw away the Jain garb and without informing anybody, returned to his sister.
Marulneekiar fell at her feet and prayed to her to protect him. She understood it was Lord Siva's leela, and said that by the grace of Siva, he would be all right. She smeared the holy ashes on his forehead and repeated the Panchakshara Mantra. His ignorance immediately vanished. She then took him to the temple of Virattanesvarar where Marulneekiar worshipped the Lord and sang a hymn, "Oh Lord, I have insulted you and your religion. I have committed many evil acts. Once on the bank of Godavari, I argued with the saints and established the superiority of Jainism. For all this evil, Lord Yama himself has come to me in the form of this excruciating pain. Oh Lord, You are my sole prop and refuge. Save me. I will ever keep your lotus feet in my heart."
When Marulneekiar concluded the song, the pain disappeared.
A celestial voice said, "From now on you will be known as Thiru-navuk-arasar (Lord of Speech). Your glory will spread everywhere."
Thus, Lord Siva's grace restored Thiru-navuk-arasar (Appar)'s faith in Saivism. Tilakavathiar was immensely happy, too. Thiru-navuk-arasar (Appar) became a staunch devotee of Lord Siva and lived every second for Siva by repeating the Panchakshara Mantra.
பன் - கொல்லி
திருச்சிற்றம்பலம்
இத்தலம் நடுநாட்டிலுள்ளது.
சுவாமிபெயர் - வீரட்டானேசுவரர்.
தேவியார் - திருவதிகைநாயகி.
இப்பதிகம் சூலைநோய்தீர ஓதியருளியது.
1 கூற்றாயின வாறு விலக்ககிலீர்
கொடுமைபல செய்தன நான்அறியேன்
ஏற்றாய்அடிக் கேஇர வும்பகலும்
பிரியாது வணங்குவன் எப்பொழுதும்
தோற்றாதென் வயிற்றின் அகம்படியே
குடரோடு துடக்கி முடக்கியிட
ஆற்றேன்அடி யேன்அதி கைக்கெடில
வீரட்டா னத்துறை அம்மானே.
4.001.1
கெடில ஆற்றின் வடகரையில்விளங்கும் திருவதிகை என்னும் வீரட்டானத் திருப்பதியில் உகந்தெழுந்தருளியிருக்கும் தலைவனே! யான் இப்பிறப்பில் என் அறிவு அறியப் பல கொடுஞ் செயல்களைச் செய்தேனாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. அவ்வாறாகச் சூலைநோய், யாருக்கும் நோய்முதல் புலப்படாத வகையில் என் வயிற்றினுள் டலாடு ஏனைய உள் உறுப்புக்களைக் கட்டிச் செயற்படாமல் மடக்குதலால் அடியேன் அவ்வலியைப் பொறுக்க இயலாதேனாக உள்ளேன். கூற்றுவனைப் போல அந்நோய் அடியேனைத் துன்புறுத்தும் செயலை நீக்கும் ஆற்றலுடையீர். அந்நோயை விலக்கினால் எப்பொழுதும் காளை மீது ஊரும் உம் அடிக்கண் நீங்காமல் மனத்தால் துணிவும் தலையால் தணிவும் மொழியால் பணிவும் தோன்ற வணங்குவேன். ஏற்றாய் அடிக்கு + ஏ. ஏ - தேற்றம்.
2 நெஞ்சம்உமக் கேயிட மாகவைத்தேன
நினையாதொரு போதும் இருந்தறியேன்
வஞ்சம்இது வொப்பது கண்டறியேன்
வயிற்றோடு துடக்கி முடக்கியிட
நஞ்சாகிவந் தென்னை நலிவதனை
நணுகாமல் துரந்து கரந்தும்இடீர்
அஞ்சேலும்என் னீர்அதி கைக்கெடில
வீரட்டா னத்துறை அம்மானே.
4.001.2
அதிகைக் கெடில வீரட்டானத்துறை அம்மானே! என் நெஞ்சத்தை உம்மிடத்திலேயே உறைவிடம் பெறுமாறு பண்படுத்திவிட்டேன். இனி ஒரு பொழுதும் உம்மை நினையாமல் இருக்கமாட்டேன். இச்சூலைநோயைப் போலக் காரணத்தைப் புலப்படுத்தாமல் காரியத்தில் செயற்படும் கொடுநோயை அடியேன் இதுகாறும் அனுபவித்தறியேன். வயிற்றினோடு ஏனைய உள்ளுறுப்புக்களைக் கட்டி அவை செயற்படாமல் மடக்கியிடுவதற்கு விடம்போல வந்து என்னைத் துன்புறுத்தும் நோயை விரட்டியோ செயற்பாடு இல்லாமல் மறைத்தோ என்னைக் காப்பீராக. அஞ்சேல் என்று எனக்கு அருளுவீராக.
3 பணிந்தாரன பாவங்கள் பாற்றவல்லீர்
படுவெண்டலை யிற்பலி கொண்டுழல்வீர்
துணிந்தேஉமக் காட்செய்துவாழலுற்றாற்
சுடுகின்றது சூலை தவிர்த்தருளீர்
பிணிந்தார்பொடி கொண்டுமெய் பூசவல்லீர்
பெற்றம்ஏற்றுகந் தீர்சுற்றும் வெண்டலைகொண்
டணிந்தீர்அடி கேள்அதி கைக்கெடில
வீரட்டா னத்துறை அம்மானே.
4.001.3
அதிகை... அம்மானே! உலகப்பற்றுக்களோடு இணைந்து இறந்தவர்களை எரித்த சாம்பலை உடலில் பூசிக் கொள்ள வல்ல பெருமானே! காளையை இவர்தலை விரும்புகின்றவரே! வெண்தலைமாலை அணிகின்றவரே! உம்மை வழிபடுபவர்களுடைய பாவங்களைப்போக்க வல்லீரே! இறந்துபட்டவருடைய மண்டையோட்டில் பிச்சை ஏற்றுத்திரிபவரே! உம்மையே பரம்பொருளாகத் துணிந்து உமக்கு அடிமை செய்து அடியேன் வாழக்கருதுதலின், துன்புறுத்தும் சூலைநோயைப் போக்கி அருளுவீராக.
4 முன்னம்அடி யேன்அறி யாமையினான்
முனிந்தென்னை நலிந்து முடக்கியிடப்
பின்னைஅடி யேன்உமக் காளும்பட்டேன்
சுடுகின்றது சூலை தவிர்த்தருளீர்
தன்னைஅடைந் தார்வினை தீர்ப்பதன்றோ
தலையாயவர்தங்கடன் ஆவதுதான்
அன்னநடை யார்அதி கைக்கெடில
வீரட்டா னத்துறை அம்மானே.
4.001.4
அன்னம்போன்ற நடை அழகை உடைய இளமகளிர் நிறைந்த அதிகை... எம்மானே! இதற்குமுன் அடியேன் உம்மைப் பரம்பொருளாக அறிந்து உம் தொண்டில் ஈடுபடாமையால் தேவரீர் அடியேனை வெகுண்டமையால், சூலைநோய் என்னை வருத்திச் செயற்பட முடியாமல் செய்யவே, அதன் நலிவுக்கு ஆளாகிய பின்னர் அடியேன் உமக்கு அடிமையாகி விட்டேன். அடியேனை வருத்தும் சூலை நோயைத் தவிர்த்து அருளவேண்டும். மேம்பட்டவர்களது கடமை தம்மைச் சரணமாக அடைந்தவர்களுடைய வினையைப் போக்குவது அன்றோ!
5 காத்தாள்பவர் காவல் இகழ்ந்தமையால்
கரைநின்றவர் கண்டுகொள் என்றுசொல்லி
நீத்தாய கயம்புக நூக்கியிட
நிலைக்கொள்ளும் வழித்துறை யொன்றறியேன்
வார்த்தையிது வொப்பது கேட்டறியேன்
வயிற்றோடு துடக்கி முடக்கியிட
ஆர்த்தார்புனல் ஆர்அதி கைக்கெடில
வீரட்டா னத்துறை அம்மானே.
4.001.5
ஆரவாரித்துப் பெருகும் கெடிலக் கரையிலமைந்த அதிகை வீரட்டானப்பெருமானே! குளத்தில் பிறர் இறங்காமல் பாதுகாத்துச் செயற்படுபவர் தம் காவலில் சோர்வு பட்டமையால், கரையில் நின்றவர்கள் இக்குளத்தின் ஆழத்தைக் கண்டு அனுபவிப்பாயாக என்று ஆழமான குளத்தில்விழுமாறு தள்ளிவிட, அக்குளத்தில் ஆழத்தில் நிலையாக நீந்திக் கொண்டிருக்கும் வழிமுறை ஒன்றும் அறியாதேனாகிய அடியேன், சூலைநோய் வயிற்றோடு ஏனையஉள் உறுப்புக்களைக் கட்டி என்னைச் செயற்படமுடியேனாகச் செய்ய, பெருமானாகிய நீயே எல்லாவினைகளையும் போக்கி அருளுவாய் என்றவார்த்தையை இதற்குமுன் கேட்டு அறியாதேனாய் நாளை வீணாக்கினேன்.
6 சலம்பூவொடு தூபம் மறந்தறியேன்
தமிழோடிசை பாடல் மறந்தறியேன்
நலந்தீங்கிலும் உன்னை மறந்தறியேன்
உன்னாமம்என் னாவில் மறந்தறியேன்
உலந்தார்தலை யிற்பலி கொண்டுழல்வாய்
உடலுள்ளுறு சூலை தவிர்த்தருளாய்
அலந்தேன்அடி யேன்அதி கைக்கெடில
வீரட்டா னத்துறை அம்மானே.
4.001.6
அதிகை... அம்மானே! இறந்தவர் மண்டையோட்டில் பிச்சை எடுத்துத் திரியும் பெருமானே! என் உடலின் உள்ளாய் வருத்தும் சூலைநோயைப் போக்கி அருளுவாயாக. இனி அபிடேகத்தீர்த்தத்தையும் பூவையும் உனக்கு சமர்ப்பிப்பதனை மறவேன். தமிழோடு இசைப்பாடலை மறவேன். இன்புறும் பொழுதிலும் துன்புறும் பொழுதிலும் உன்னை மறவேன். உன் திருநாமத்தை என் நாவினால் ஒலிப்பதனை மறவேனாய் இனி இருக்கிறேன். சலம் பூவொடு தூவ - பாடம்.
7 உயர்ந்தேன்மனை வாழ்க்கையும் ஒண்பொருளும்
ஒருவர்தலை காவல் இலாமையினால்
வயந்தேஉமக் காட்செய்து வாழலுற்றால்
வலிக்கின்றது சூலை தவிர்த்தருளீர்
பயந்தேயென் வயிற்றின்அகம்படியே
பறித்துப்புரட் டிஅறுத் தீர்த்திடநான்
அயர்ந்தேன்அடி யேன்அதி கைக்கெடில
வீரட்டா னத்துறைஅம்மானே.
4.001.7
அதிகை... அம்மானே! அடியேனுக்குத் தலைவராக இருந்து அடியேனை நெறி பிறழாமல் காப்பவர் ஒருவரும் நும்மையல்லாது இல்லாத காரணத்தினால் மனையிலிருந்து வாழும் இல்லற வாழ்க்கையிலும் அதற்கு வேண்டியதாய் நன்னெறியில் ஈட்டப்படும் பொருள் தேடும் செயலிலும் நீங்கினேன். என் வயிற்றினுள்ளே யான் அஞ்சுமாறு குடலைப் பறித்தெடுத்துப்புரட்டி அறுத்துச் சூலை நோய் உள் உறுப்புக்களை இழுக்க, அடியேன் தாங்க முடியாதவனாகி விட்டேன். இனி, உமக்குத் தொண்டனாகி நான் வாழக்கருதினால், அதற்கு ஏற்ப என்னைத் துன்புறுத்தும் சூலைநோயைப் போக்கி அருளுவீராக.
8 வலித்தேன்மனை வாழ்க்கை மகிழ்ந்தடியேன்
வஞ்சம்மனம் ஒன்றும் இலாமையினால்
சலித்தால்ஒரு வர்துணை யாருமில்லைச்
சங்கவெண்குழைக் காதுடை யெம்பெருமான்
கலித்தேயென் வயிற்றின் அகம்படியே
கலக்கிமலக் கிட்டுக் கவர்ந்துதின்ன
அலுத்தேன்அடி யேன்அதி கைக்கெடில
வீரட்டா னத்துறை அம்மானே.
4.001.8
அதிகை ... அம்மானே! வெண்ணிறச் சங்கினால் ஆகிய குழை என்னும் காதணியை அணிந்துள்ள பெருமானே! அடியேன் மனத்தில் வஞ்சனை ஒன்றும் இல்லாமையினால் மனையின்கண் மகிழ்ந்துவாழும் வாழ்க்கையைக் காய்ந்தேன். சூலைநோய் அடியேன் வயிற்றகத்தே செருக்கிக் கலக்கி வயிற்றின் பகுதிகளை மயக்கிக் கைக்கொண்டு துன்புறுத்துதலால் அடியேன் உயிர் வாழ்தலை வெறுத்து விட்டேன். வருந்தும்போது அடியேனுக்குத் துணையாவார் உன்னைத் தவிர வேறு யாரும் இல்லை. அடியேனை நோயினின்றும் காத்தருள்க.
9 பொன்போல மிளிர்வதொர் மேனியினீர்
புரிபுன்சடை யீர்மெலி யும்பிறையீர்
துன்பேகவ லைபிணி யென்றிவற்றை
நணுகாமல் துரந்து கரந்தும்இடீர்
என்போலிகள் உம்மை யினித்தௌயார்
அடியார்படு வதிது வேயாகில்
அன்பேஅமை யும்அதி கைக்கெடில
வீரட்டா னத்துறை அம்மானே.
4.001.9
அதிகை ... அம்மானே! பொன்னார் மேனியினீர்! முறுக்குண்ட செஞ்சடையீர்! கலைகுறைந்த பிறையை உடையீர்! துன்பம் கவலை பிணி என்னும் இவை அடியேனை அணுகாமல் அவற்றை விரட்டுதலையும் மறைத்தலையும் செய்யீராயின் அடியேனைப் போன்றவர்கள் இப்பொழுது உங்களைத் துன்பம் துடைக்கும் பெருமானாராகத் தௌயமாட்டார்கள். எனினும், உங்கள் அன்பே எங்கள் துயர்துடைத்து எங்களை அமைவுறச்செய்யும்.
10 போர்த்தாயங்கோ ரானையின் ஈருரிதோல்
புறங்காடரங்காநட மாடவல்லாய்
ஆர்த்தான்அரக் கன்றனை மால்வரைக்கீழ்
அடர்த்திட் டருள்செய்த அதுகருதாய்
வேர்த்தும்புரண்டும்விழுந் தும்எழுந்தால்
என்வேதனை யான விலக்கியிடாய்
ஆர்த்தார்புனல் சூழ்அதிகைக்கெடில
வீரட்டா னத்துறை அம்மானே.
4.001.10
ஆரவாரித்து நிரம்பும் நீரைஉடைய கெடிலக் கரையிலமைந்த திருவதிகை வீரத்தானத்து உகந்தருளி உறையும் அம்மானே! பண்டு ஓர் யானையின் உதிரப் பசுமை கெடாத தோலைப் போர்த்தவனே! சுடு காட்டையே கூத்தாடும் அரங்காகக் கொண்டு கூத்து நிகழ்த்துதலில் வல்லவனே! ஆரவாரித்துக் கயிலைமலையைப் பெயர்க்க முற்பட்ட இராவணனை அப்பெரியமலையின் கீழ் நசுக்கிப்பின் அருள் செய்த அதனை நினைத்துப்பார்த்து, வியர்த்தும் புரண்டும் விழுந்தும் எழுந்தும் அடியேன்சூலை நோயினால் அநுபவிக்கும் துன்பங்களை நீக்கி அருளுவாயாக.
திருச்சிற்றம்பலம்
you do not cure my disease which is giving me pain like the god of death.
I do not know that I did many cruel acts intentionally to get this disease.
Civaṉ who has a bull!
I bow to your feet only, always night and day without leaving them.
being invisible.
inside my belly.
to disable me by binding together with the intestines.
I who am your slave could not bear the pain you must admit me as your slave removing the disease.
see 1st verse I kept my mind as a place for you only.
I do not know having spent even a moment without thinking of you.
I have never experienced anything comparable to this cruelty.
having disabled me by bringing together the intestines with the belly.
you neither destroy this disease which afflicts me like the poison, drawing near me, by driving it away from coming near me nor do you say Do not be afraid`.
see 1st verse you are capable of destroying the sins of those who bow to you you wander to receive alms in the white dead skull you are able to smear you body with the ash of people who died on account of diseases and other reasons.
you desired riding on a bull.
you adorned your head on all side with white skulls;
my god!
arthritic complaint is inflicting excruciating pain if we try to live becoming a slave to you having decided so.
please be gracious enough to cure me of it.
I was formerly your slave.
you getting angry with me for my ignorance for having embraced amaṇar.
as the arthritic complaint inflicts pain and disables me.
I became your slave even after that the arthritic complaint is inflicting pain, please be gracious enough to cure me of it.
is it not the duty of persons of first rank to remove the sufferings of those who approach them for help?
the father in Atikai Vīraṭṭāṉam on the bank of the Keṭilam where ladies who have a gait like the swan, are in large numbers!
the father in Atikai Vīraṭṭāṉam on the bank of the Keṭilam full of water!
as I neglected the word of the watchman of the tank, who sees to it that none make the water unclean.
those who were standing on the bank telling me you yourself find the depth of the tank.
as they pushed me to get into the tank which has water of swimming depth.
I do not know any way in the ghat to stand in the water just deep enough to stand.
I have not heard any news like this till now.
to make me disabled by bringing together the intestines with the belly.
they went satisfied the first four lines are allegorical
see 1st verse
I do not know I forgot to worship you with water, flowers and fragrant incense.
I never forget to sing your praises contained in Tamiḻ and singing music.
I never forgot you in prosperity and adversity.
I never forgot to utter your names which are superior, in my tongue which is very low.
you wander to receive alms in the skull of people who died be gracious enough to cure me of the arthritis which is inside my body.
I your slave, suffered much due to that.
see 1st verse
I gave up the house-holders life and the wealth earned by fair ways which is required to run that life;
as there was nobody superior to me to guard me.
I lived having become your protege by my strength of penance done in previous births;
if it is so.
arthritis is inflicting pain.
be gracious enough to cure me of it.
as it drags along rolling and pulling out, inside my belly.
I fainted caught with fear.
see 1st verse
as there was not even a little of deceitful thought in my mind.
I, your slave, decided to land a house-holder`s life with joy.
if I am troubled in mind there is no one to be my companion.
our God who wears a white man`s ear-ring made of conch!
I, your slave, fainted to inflict pain seizing me to become confused inside my belly increasing on it severity.
see 1st verse
God who has a body which is shining like gold!
who has a ruddy and twisted caṭai you neither drive away sufferings, anxieties and diseases, nor conceal them, without approaching me.
if this is the suffering that your devotees have to undergo.
people like me will not trust you here after.
love is enough.
the father in Atikai Vīraṭṭāṉam on the bank of the river Keṭilam which is full of roaring water!
you covered your body with a skin of an elephant flayed and wet with blood;
you are capable of dancing in the cremation ground outside dwelling places, using it as a stage.
think of that act of pressing down the arakkaṉ who roared under the big mountain and then granting your grace hearing him chant Cāma Vētam.
If you think of that even if I get up falling down, rolling and being irritated.
you relieve my pains As you do not think of that you do not relieve my pains.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.