Thirumurai 8.38
திருஏசறவு
(திருப்பெருந்துறையில் அருளியது)
கொச்சகக் கலிப்பா
இரும்புதரு மனத்தேனை ஈர்த்தீர்த்தென் என்புருக்கிக்
கரும்புதரு சுவைஎனக்குக் காட்டினைஉன் கழலினைகள்
ஒருங்குதிரை உலவுசடை உடையானே நரிகளெல்லாம்
பெருங்குதிரை ஆக்கியவா றன்றேஉன் பேரருளே.
பண்ணார்ந்த மொழிமங்கை பங்காநின் ஆளானார்க்கு
உண்ணார்ந்த ஆரமுதே உடையானே அடியேனை
மண்ணார்ந்த பிறப்பறுத்திட் டாள்வாய்நீ வாஎன்னக்
கண்ணார உய்ந்தவா றன்றேஉன் கழல்கண்டே.
ஆதமிலி யான்பிறப் பிறப்பென்னும் அருநரகில்
ஆர்தமரும் இன்றியே அழுந்துவேற் காவாவென்று
ஓதமிலி நஞ்சுண்ட உடையானே அடியேற்குன்
பாதமலர் காட்டியவா றன்றேஎம் பரம்பரனே.
பச்சைத்தா லரவாட்டீ படர்சடையாய் பாதமலர்
உச்சத்தார் பெருமானே அடியேனை உய்யக்கொண்டு
எச்சத்தார் சிறுதெய்வம் எத்தாதே அச்சோஎன்
சித்தத்தா றுய்ந்தவா றன்றேஉன் திறம் நினைந்தே.
கற்றறியேன் கலைஞானம் கசிந்துருகேன் ஆயிடினும்
மற்றறியேன் பிறதெய்வம் வாக்கியலால் வார்கழல்வந்
துற்றறிமாந் திருந்தேன்எம் பெருமானே அடியேற்குப்
பொற்றிவிசு நாய்க்கிடுமா றன்றேநின் பொன்னருளே.
பஞ்சாய அடிமடவார் கடைக்கண்ணால் இடர்ப்பட்டு
நஞ்சாய துயர்கூர நடுங்குவேன் நின்னருளால்
உய்ஞ்சேன் எம் பெருமானே உடையானே அடியேனை
அஞ்சேலென் றாண்டவா றன்றேஅம் பலத்தமுதே.
என்பலைப் பிறப்பறுத்திங் கிமையவர்க் கும் அறியவொண்ணா
தென்பாலைத் திருப்பெருந் துறையுறையஞ் சிவபெருமான்
அன்பால்நீ அகம்நெகவே புகுந்தருளி ஆட்கொண்ட
தென்பாலே நோக்கியவா றன்றேஎம் பெருமானே.
மூத்தானே மூவாத முதலானே முடியில்லா
ஓத்தானே பொருளானே உண்மையுமாய் இன்மையுமாய்ப்
பூத்தானே புகுந்திங்குப் புரள்வேனைக் கருணையினால்
பேர்த்தேநீ ஆண்டவா றன்றேஎம் பெருமானே.
மருவினிய மலர்ப்பாதம் மனத்தில்வளர்ந் துள்ளுருகத்
தெருவுதொறும் மிக அலறிச் சிவபெருமா னென்றேத்திப்
பருகியநின் பரங்கருணைத் தடங்கலிற் படிவாமாறு
அருளெனக்கிங் கிடைமருதே இடங்கொண்ட அம்மானே.
நானேயோ தவஞ் செய்தேன் சிவாயநம எனப்பெற்றேன்
தேனாய்என் அமுதமுமாய்த் தித்திக்குஞ் சிவபெருமான்
தானேவந் தெனதுள்ளம் புகுந்தடியேற் கருள்செய்தான்
ஊனாரும் உயிர்வாழ்க்கை ஒறுத்தன்றே வெறுத்திடவே.
திருச்சிற்றம்பலம்
You drew again and again to Yourself my manam wrought Of iron,
melted my bones and revealed to me Your Ankleted feet twain - sweet as sugarcane.
O One in whose Matted crest courses the Ganga of subdued waves !
You transformed all the jackals into huge steeds.
Lo,
Your great grace is verily like unto this.
O Consort of Her whose words are tunefully melodious !
O rare and potable Ambrosia unto Your servitors !
To rule me by redeeming me from limicolous birth,
You bade me thus:
``I bid You come to me.
`` Lo,
with my eyes exceedingly rejoicing at the darshan Of Your ankleted feet,
I stand redeemed.
O One whose throat sports the venom that rose up In abundance from the billowy ocean !
O Ens Entium !
I would sink,
all loveless and kinless in the inferno Of birth and death - well-nigh impossible to escape.
Ah !
Ah !
For my sake,
You took pity on me and revealed To me Your flower-like feet.
This indeed is Your grace divine.
O One that causes the moist-tongued snake to dance !
O One of spreading matted hair !
O Lord of them That wear Your feet on their crowns !
You saved me From hailing the minor gods replete with shortcomings And made me contemplate You and Your greatness.
Ah,
thus,
even thus,
do I stand redeemed.
I did not cultivate and learn the wisdom of sastras;
Neither do I thaw and melt in love.
Yet I know not Any other god.
By the grace of Your word,
I reached Your Feet fastened with long anklets and remain there poised In pride.
Is not Your gift to me,
Your servitor,
of Your golden grace Like unto offering a seat of gold to a dog?
Troubled by the oeillades of bashful damsels the soles Of whose feet are soft like silk-cotton,
I quake In misery,
vile as venom.
By Your grace I,
stand redeemed.
O our God !
O Lord-Owner !
O Nectar of Ambalam !
Is it not thanks to Your way which blessed me,
Your slave,
With words:
``Fear not!
`` that I stand redeemed?
O God Siva abiding at the sacred southern Perunthurai !
You snapped my birth here,
and by that love Which is inconceivable by even the celestials,
You were Pleased to enter my inner being and redeem me.
O Our Lord !
Is it not true that this happened As You deigned to cast Your benign looks on me?
O the hoary One !
O the Primal One that never ages !
O One of endless Vedas !
O their Import !
O One who burgeons as that which is as well as its absence To the true and to the unture!
O our God !
Lo,
it is Your way that in mercy redeemed me Who born on earth was wallowing in it !
O God,
Idaimaruthu is Your choice where You abide !
May Your flower feet so wed my manam And thither grow loftily,
that melting inly I should hail You as God Siva,
And cry aloud in each and every street.
May I Quaff Your supernal mercy.
May I get immersed In Your immense sea of grace.
So bless me.
Did I,
at all,
perform tapas to gain `Sivaaya Nama` to chant?
God Siva who is sweet like honey and delectable nectar Came to me on His own accord and so entered my being And graced me - His servitor That my fleshly life in embodiment stands Odiously condemned and contemned.
திருஏசறவு
(திருப்பெருந்துறையில் அருளியது)
கொச்சகக் கலிப்பா
இரும்புதரு மனத்தேனை ஈர்த்தீர்த்தென் என்புருக்கிக்
கரும்புதரு சுவைஎனக்குக் காட்டினைஉன் கழலினைகள்
ஒருங்குதிரை உலவுசடை உடையானே நரிகளெல்லாம்
பெருங்குதிரை ஆக்கியவா றன்றேஉன் பேரருளே.
பண்ணார்ந்த மொழிமங்கை பங்காநின் ஆளானார்க்கு
உண்ணார்ந்த ஆரமுதே உடையானே அடியேனை
மண்ணார்ந்த பிறப்பறுத்திட் டாள்வாய்நீ வாஎன்னக்
கண்ணார உய்ந்தவா றன்றேஉன் கழல்கண்டே.
ஆதமிலி யான்பிறப் பிறப்பென்னும் அருநரகில்
ஆர்தமரும் இன்றியே அழுந்துவேற் காவாவென்று
ஓதமிலி நஞ்சுண்ட உடையானே அடியேற்குன்
பாதமலர் காட்டியவா றன்றேஎம் பரம்பரனே.
பச்சைத்தா லரவாட்டீ படர்சடையாய் பாதமலர்
உச்சத்தார் பெருமானே அடியேனை உய்யக்கொண்டு
எச்சத்தார் சிறுதெய்வம் எத்தாதே அச்சோஎன்
சித்தத்தா றுய்ந்தவா றன்றேஉன் திறம் நினைந்தே.
கற்றறியேன் கலைஞானம் கசிந்துருகேன் ஆயிடினும்
மற்றறியேன் பிறதெய்வம் வாக்கியலால் வார்கழல்வந்
துற்றறிமாந் திருந்தேன்எம் பெருமானே அடியேற்குப்
பொற்றிவிசு நாய்க்கிடுமா றன்றேநின் பொன்னருளே.
பஞ்சாய அடிமடவார் கடைக்கண்ணால் இடர்ப்பட்டு
நஞ்சாய துயர்கூர நடுங்குவேன் நின்னருளால்
உய்ஞ்சேன் எம் பெருமானே உடையானே அடியேனை
அஞ்சேலென் றாண்டவா றன்றேஅம் பலத்தமுதே.
என்பலைப் பிறப்பறுத்திங் கிமையவர்க் கும் அறியவொண்ணா
தென்பாலைத் திருப்பெருந் துறையுறையஞ் சிவபெருமான்
அன்பால்நீ அகம்நெகவே புகுந்தருளி ஆட்கொண்ட
தென்பாலே நோக்கியவா றன்றேஎம் பெருமானே.
மூத்தானே மூவாத முதலானே முடியில்லா
ஓத்தானே பொருளானே உண்மையுமாய் இன்மையுமாய்ப்
பூத்தானே புகுந்திங்குப் புரள்வேனைக் கருணையினால்
பேர்த்தேநீ ஆண்டவா றன்றேஎம் பெருமானே.
மருவினிய மலர்ப்பாதம் மனத்தில்வளர்ந் துள்ளுருகத்
தெருவுதொறும் மிக அலறிச் சிவபெருமா னென்றேத்திப்
பருகியநின் பரங்கருணைத் தடங்கலிற் படிவாமாறு
அருளெனக்கிங் கிடைமருதே இடங்கொண்ட அம்மானே.
நானேயோ தவஞ் செய்தேன் சிவாயநம எனப்பெற்றேன்
தேனாய்என் அமுதமுமாய்த் தித்திக்குஞ் சிவபெருமான்
தானேவந் தெனதுள்ளம் புகுந்தடியேற் கருள்செய்தான்
ஊனாரும் உயிர்வாழ்க்கை ஒறுத்தன்றே வெறுத்திடவே.
திருச்சிற்றம்பலம்
You drew again and again to Yourself my manam wrought Of iron,
melted my bones and revealed to me Your Ankleted feet twain - sweet as sugarcane.
O One in whose Matted crest courses the Ganga of subdued waves !
You transformed all the jackals into huge steeds.
Lo,
Your great grace is verily like unto this.
O Consort of Her whose words are tunefully melodious !
O rare and potable Ambrosia unto Your servitors !
To rule me by redeeming me from limicolous birth,
You bade me thus:
``I bid You come to me.
`` Lo,
with my eyes exceedingly rejoicing at the darshan Of Your ankleted feet,
I stand redeemed.
O One whose throat sports the venom that rose up In abundance from the billowy ocean !
O Ens Entium !
I would sink,
all loveless and kinless in the inferno Of birth and death - well-nigh impossible to escape.
Ah !
Ah !
For my sake,
You took pity on me and revealed To me Your flower-like feet.
This indeed is Your grace divine.
O One that causes the moist-tongued snake to dance !
O One of spreading matted hair !
O Lord of them That wear Your feet on their crowns !
You saved me From hailing the minor gods replete with shortcomings And made me contemplate You and Your greatness.
Ah,
thus,
even thus,
do I stand redeemed.
I did not cultivate and learn the wisdom of sastras;
Neither do I thaw and melt in love.
Yet I know not Any other god.
By the grace of Your word,
I reached Your Feet fastened with long anklets and remain there poised In pride.
Is not Your gift to me,
Your servitor,
of Your golden grace Like unto offering a seat of gold to a dog?
Troubled by the oeillades of bashful damsels the soles Of whose feet are soft like silk-cotton,
I quake In misery,
vile as venom.
By Your grace I,
stand redeemed.
O our God !
O Lord-Owner !
O Nectar of Ambalam !
Is it not thanks to Your way which blessed me,
Your slave,
With words:
``Fear not!
`` that I stand redeemed?
O God Siva abiding at the sacred southern Perunthurai !
You snapped my birth here,
and by that love Which is inconceivable by even the celestials,
You were Pleased to enter my inner being and redeem me.
O Our Lord !
Is it not true that this happened As You deigned to cast Your benign looks on me?
O the hoary One !
O the Primal One that never ages !
O One of endless Vedas !
O their Import !
O One who burgeons as that which is as well as its absence To the true and to the unture!
O our God !
Lo,
it is Your way that in mercy redeemed me Who born on earth was wallowing in it !
O God,
Idaimaruthu is Your choice where You abide !
May Your flower feet so wed my manam And thither grow loftily,
that melting inly I should hail You as God Siva,
And cry aloud in each and every street.
May I Quaff Your supernal mercy.
May I get immersed In Your immense sea of grace.
So bless me.
Did I,
at all,
perform tapas to gain `Sivaaya Nama` to chant?
God Siva who is sweet like honey and delectable nectar Came to me on His own accord and so entered my being And graced me - His servitor That my fleshly life in embodiment stands Odiously condemned and contemned.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.