Namasivaya Manthiram

Thirumurai 4.11

சொற்றுணை வேதியன் சோதி வானவன்
பொற்றுணைத் திருந்தடி பொருந்தக் கைதொழக்
கற்றுணைப் பூட்டியோர் கடலிற் பாய்ச்சினும்
நற்றுணை யாவது நமச்சி வாயவே.

பூவினுக் கருங்கலம் பொங்கு தாமரை
ஆவினுக் கருங்கல மரனஞ் சாடுதல்
கோவினுக் கருங்கலங் கோட்ட மில்லது
நாவினுக் கருங்கல நமச்சி வாயவே.

விண்ணுற வடுக்கிய விறகின் வெவ்வழல்
உண்ணிய புகிலவை யொன்று மில்லையாம்
பண்ணிய வுலகினிற் பயின்ற பாவத்தை
நண்ணிநின் றறுப்பது நமச்சி வாயவே.

இடுக்கண்பட் டிருக்கினு மிரந்தி யாரையும்
விடுக்கிற் பிரானென்று வினவுவோ மல்லோம்
அடுக்கற்கீழ்க் கிடக்கினு மருளி னாமுற்ற
நடுக்கத்தைக் கெடுப்பது நமச்சி வாயவே.

வெந்தநீ றருங்கலம் விரதி கட்கெலாம்
அந்தணர்க் கருங்கல மருமறை யாறங்கம்
திங்களுக் கருங்கலந் திகழு நீண்முடி
நங்களுக் கருங்கல நமச்சி வாயவே.

சலமிலன் சங்கரன் சார்ந்த வர்க்கலால்
நலமில னாடொறு நல்கு வானலன்
குலமில ராகிலுங் குலத்துக் கேற்பதோர்
நலமிகக் கொடுப்பது நமச்சி வாயவே.

வீடினா ருலகினில் விழுமிய தொண்டர்கள்
கூடினா ரந்நெறி கூடிச் சென்றலும்
ஓடினே னோடிச்சென் றுருவங் காண்டலும்
நாடினே னாடிற்று நமச்சி வாயவே.

இல்லக விளக்கது விருள்கெ டுப்பது
சொல்லக விளக்கது சோதி யுள்ளது
பல்லக விளக்கது பலருங் காண்பது
நல்லக விளக்கது நமச்சி வாயவே.

முன்னெறி யாகிய முதல்வன் முக்கணன்
தன்னெறி யேசர ணாத றிண்ணமே
அந்நெறி யேசென்றங் கடைந்த வர்க்கெலாம்
நன்னெறி யாவது நமச்சி வாயவே.

மாப்பிணை தழுவிய மாதொர் பாகத்தன்
பூப்பிணை திருந்தடி பொருந்தக் கைதொழ
நாப்பிணை தழுவிய நமச்சி வாயப்பத்
தேத்தவல் லார்தமக் கிடுக்க ணில்லையே.

the first cause who is the Vētam-s which are in the form of words the supreme being, the light divine.
who is the world of salvation which knows no destruction.
as I worship with joined hands, the heart to hold the feet, and the feet to hold the heart, the feet which are perfect, two in number and as valuable as gold.
though I was bound to a stone pillar and thrown into the sea;
namaccivāya is the companion which will grant salvation.

that which sets off the beauty of flowers is the attractive lotus.
that which sets off the beauty of cows is araṉ Civaṉ bathing in their five products.
that which sets off the beauty of rulers is their impartiality.
that which sets off the beauty of the tongue is namaccivāya.

if the fire enters into the firewood piled to reach the sky, to consume it, nothing will be left.
namaccivaya will root out the sins which the soul commits and gets practice in this would, drawing near them.

even if we are caught in any suffering like iravaṇaṉ.
we would not request anyone begging him, if you free us from this suffering as you are our master and as we have a steady mind fixed to you feet of Civaṉ, even if we undergo acute suffering.
namaccivāya is the mantiram that destroys the quivering which is the result of the feat of death even if we are caught under a mountain and lie their by its grace.

for all the people who have taken religious vows, that which sets off the beauty is well-burnt sacred ash.
that which sets off the beauty of brahmins is being well-versed in the abstruse vētams and six aṅkams.
that which sets off the beauty of the crescent is the shining and long head of Civaṉ.
namaccivāya sets off the beauty of us who are caivaītes.

Civaṉ, the dispenser of good things has no partiality.
does not do any good except to people who approach him.
grants daily goodthings.
though some do not have noble lineage.
namaccivāya will give abundantly good things suitable to that birth.

those preminent devotees who have given up worldly attachements joined the path to salvation.
when they went, joining that path.
I ran after them.
when I saw the form of reach letter reaching the aim by running.
I sought the mantiram, namaccivāya.
that mantiram also sought me.

it is inner light inside the body.
destroys ignorance elucidates the meaning of words which are inside them.
has the light divine.
as the souls are innumerable, lights them internally.
it stands to be seen by all religionists without their knowledge.
it is the lamp that shines inside the form of spiritual knowledge that mantiram is namaccivāya.

the first of all things and who is the oldest path and has three eyes.
it is definite that his path is the refuge for all souls.
namaccivāya is the salvation for all those who reached god, having gone in that path.

to worship with joined hands in the appropriate manner the perfect fact which wear flower garlands of Civaṉ who has on his left half a lady and a young deer.
there will be definitely no affliction to those who are capable of praising Civaṉ with ten verses extolling the greatness which is united inseparable with the tongue.
There is no reference to Iravanan.