Thirumurai 12.4 Ilaiyaankudimaara naayanaar puraanam
அம்பொன் நீடிய அம்ப
லத்தினில் ஆடு வார்அடி சூடுவார்
தம்பி ரானடி மைத்தி றத்துயர்
சால்பின் மேன்மைத ரித்துளார்
நம்பு வாய்மையில் நீடு சூத்திர
நற்கு லஞ்செய்த வத்தினால்
இம்பர் ஞாலம் விளக்கி னார்இளை
யான்கு டிப்பதி மாறனார்.
ஆர மென்புபு னைந்த ஐயர்தம்
அன்பர் என்பதொர் தன்மையால்
நேர வந்தவர் யாவ ராயினும்
நித்த மாகிய பத்திமுன்
கூர வந்தெதிர் கொண்டு கைகள்கு
வித்து நின்றுசெ விப்புலத்
தீர மென்மது ரப்ப தம்பரி
வெய்த முன்னுரை செய்தபின்.
கொண்டு வந்தும னைப்பு குந்துகு
குலாவு பாதம்வி ளக்கியே
மண்டு காதலின் ஆத னத்திடை
வைத்த ருச்சனை செய்தபின்
உண்டி நாலுவி தத்தி லாறுசு
வைத்தி றத்தினில் ஒப்பிலா
அண்டர் நாயகர் தொண்டர் இச்சையில்
அமுது செய்யஅ ளித்துளார்.
ஆளு நாயகர் அன்பர் ஆனவர்
அளவி லார்உளம் மகிழவே
நாளு நாளும்நி றைந்து வந்துநு
கர்ந்த தன்மையின் நன்மையால்
நீளு மாநிதி யின்ப ரப்புநெ
ருங்கு செல்வநி லாவியெண்
தோளி னார்அள கைக்கி ருத்திய
தோழ னாரென வாழுநாள்.
செல்வம் மேவிய நாளி லிச்செயல்
செய்வ தன்றியும் மெய்யினால்
அல்லல் நல்குர வான போதினும்
வல்லர் என்றறி விக்கவே
மல்லல் நீடிய செல்வம் மெல்லம
றைந்து நாடொறு மாறிவந்
தொல்லை யில்வறு மைப்ப தம்புக
உன்னி னார்தில்லை மன்னினார்.
இன்ன வாறுவ ளஞ்சு ருங்கவும்
எம்பி ரான்இளை யான்குடி
மன்னன் மாறன்ம னஞ்சு ருங்குத
லின்றி யுள்ளன மாறியுந்
தன்னை மாறியி றுக்க உள்ளக
டன்கள் தக்கன கொண்டுபின்
முன்னை மாறில்தி ருப்ப ணிக்கண்மு
திர்ந்த கொள்கைய ராயினார்.
மற்ற வர்செய லின்ன தன்மைய
தாக மாலய னானஅக்
கொற்ற ஏனமும் அன்ன முந்தெரி
யாத கொள்கைய ராயினார்
பெற்ற மூர்வதும் இன்றி நீடிய
பேதை யாளுடன் இன்றியோர்
நற்ற வத்தவர் வேட மேகொடு
ஞால முய்ந்திட நண்ணினார்.
மாரிக் காலத் திரவினில் வைகியோர்
தாரிப் பின்றிப் பசிதலைக் கொள்வது
பாரித் தில்லம் அடைத்தபின் பண்புற
வேரித் தாரான் விருந்தெதிர் கொண்டனன்.
ஈர மேனியை நீக்கி இடங்கொடுத்
தார வின்னமு தூட்டுதற் காசையால்
தார மாதரை நோக்கித் தபோதனர்
தீர வேபசித் தார்செய்வ தென்னென்று.
நமக்கு முன்பிங் குணவிலை யாயினும்
இமக்கு லக்கொடி பாகர்க் கினியவர்
தமக்கு நாம்இன் னடிசில் தகவுற
அமைக்கு மாறெங்ங னேஅணங் கேயென.
மாது கூறுவள் மற்றொன்றும் காண்கிலேன்
ஏதி லாரும் இனித்தரு வாரில்லை
போதும் வைகிற்றுப் போமிடம் வேறிலை
தீது செய்வினை யேற்கென் செயலென்று.
செல்லல் நீங்கப் பகல்வித்தி யசெந்நெல்
மல்லல் நீர்முளை வாரிக்கொ டுவந்தால்
வல்ல வாறமு தாக்கலும் ஆகுமற்
றல்ல தொன்றறி யேனென் றயர்வுற.
மற்றம் மாற்ற மனைவியார் கூறமுன்
பெற்ற செல்வம் எனப்பெரி துள்மகிழ்ந்
துற்ற காதலி னால்ஒருப் பட்டனர்
சுற்று நீர்வயல் செல்லத்தொ டங்குவார்.
பெருகு வானம் பிறங்கம ழைபொழிந்
தருகு நாப்பண் அறிவருங் கங்குல்தான்
கருகு மையிரு ளின்கணங் கட்டுவிட்
டுருகு கின்றது போன்ற துலகெலாம்.
எண்ணு மிவ்வுல கத்தவர் யாவருந்
துண்ணெ னும்படி தோன்றமுன் தோன்றிடில்
வண்ண நீடிய மைக்குழம் பாம்என்று
நண்ணல் செய்யா நடுவிருள் யாமத்து.
உள்ள மன்புகொண் டூக்கவோர் பேரிடாக்
கொள்ள முன்கவித் துக்குறி யின்வழிப்
புள்ளு றங்கும் வயல்புகப் போயினார்
வள்ள லார்இளை யான்குடி மாறனார்.
காலி னால்தட விச்சென்று கைகளால்
சாலி வெண்முளை நீர்வழிச் சார்ந்தன
கோலி வாரி யிடாநிறை யக்கொண்டு
மேலெ டுத்துச் சுமந்தொல்லை மீண்டனர்.
வந்தபின் மனைவி யாரும்
வாய்தலின் நின்று வாங்கிச்
சிந்தையில் விரும்பி நீரில்
சேற்றினை யலம்பி யூற்றி
வெந்தழல் அடுப்பின் மூட்ட
விறகில்லை யென்ன மேலோர்
அந்தமின் மனையில் நீடும்
அலக்கினை யறுத்து வீழ்த்தார்.
முறித்தவை அடுப்பின் மாட்டி
முளைவித்துப் பதமுன் கொள்ள
வறுத்தபின் அரிசி யாக்கி
வாக்கிய உலையிற் பெய்து
வெறுப்பில்இன் அடிசி லாக்கி
மேம்படு கற்பின் மிக்கார்
கறிக்கினி யென்செய் கோமென்
றிறைஞ்சினார் கணவ னாரை.
வழிவரும் இளைப்பி னோடும்
வருத்திய பசியி னாலே
அழிவுறும் ஐயன் என்னும்
அன்பினிற் பொலிந்து சென்று
குழிநிரம் பாத புன்செய்க்
குறும்பயிர் தடவிப் பாசப்
பழிமுதல் பறிப்பார் போலப்
பறித்தவை கறிக்கு நல்க.
மனைவியார் கொழுநர் தந்த
மனமகிழ் கறிக ளாய்ந்து
புனலிடைக் கழுவித் தக்க
புனிதபாத் திரத்துக் கைம்மை
வினையினால் வேறு வேறு
கறியமு தாக்கிப் பண்டை
நினைவினால் குறையை நேர்ந்து
திருவமு தமைத்து நின்று.
கணவனார் தம்மை நோக்கிக்
கறியமு தான காட்டி
இணையிலா தவரை ஈண்ட
அமுதுசெய் விப்போ மென்ன
உணர்வினால் உணர ஒண்ணா
ஒருவரை உணர்த்த வேண்டி
அணையமுன் சென்று நின்றங்
கவர்துயில் அகற்ற லுற்றார்.
அழுந்திய இடருள் நீங்கி
அடியனேன் உய்ய என்பால்
எழுந்தருள் பெரியோய் ஈண்ட
அமுதுசெய் தருள்க வென்று
தொழும்பனா ருரைத்த போதில்
சோதியா யெழுந்து தோன்றச்
செழுந்திரு மனைவி யாரும்
தொண்டருந் திகைத்து நின்றார்.
மாலயற் கரிய நாதன்
வடிவொரு சோதி யாகச்
சாலவே மயங்கு வார்க்குச்
சங்கரன் தான்ம கிழ்ந்தே
ஏலவார் குழலாள் தன்னோ
டிடபவா கனனாய்த் தோன்றிச்
சீலமார் பூசை செய்த
திருத்தொண்டர் தம்மை நோக்கி.
அன்பனே அன்பர் பூசை
அளித்தநீ அணங்கி னோடும்
என்பெரும் உலகை எய்தி
யிருநிதிக் கிழவன் தானே
முன்பெரு நிதியம் ஏந்தி
மொழிவழி ஏவல் கேட்ப
இன்பமார்ந் திருக்க என்றே
அருள்செய்தான் எவர்க்கும் மிக்கான்.
He for ever wears on his crown the feet of the Dancer
Who dances in the Ambalam roofed of gold;
He is stablished in the lofty excellence
Of servitude to the Lord-God;
As a result of the askesis of the ancient clan of Sudras
He came to be born to illumine this world;
He is Maranar of Ilayankudi.
Whenever devotees visited him-- whoever they be --,
He would, rooted in devotion, humbly receive them
And would address them kindly with loving words;
The sole reason which impelled him to revere them was,
That they were the servitors of the Lord who wears
Bones as ornaments and skulls as garland.
He would receive them into his house and wash
Their feet in ritual love;
He would have them duly seated, and adore them;
Then to please those devotees of the Lord of gods
He would treat them to fourfold victuals
Rich in sextuple taste.
As a result of the participation of the devotees
Of Siva -- the Lord of all entia --, in the virtuous feasting
Offered by him daily to their great delight,
His wealth, immovable and movable, extended
And increased, and he was like the Lord of Alakapuri,
The companion of the eight-shouldered Lord.
To reveal to the world that he would behave thus
Not only during his days of plenty but also
During times when he is steeped in miserable penury
The Lord-God of Tillai thought fit to cause
The daily diminution of his wealth
Resulting in abject poverty.
His wealth wilted; but the mind of our deity
--Maran, the Lord of Ilayankudi --, did not wilt;
By barter, pledge and mortgage he came by
The wherewithal to do as before his service divine
To the devotees, in which he grew mellow.
While thus flourished his service, the Lord
Unknown to Vishnu -- the triumphant Boar,
And Brahma -- the Swan, stepped down on earth
To bless it, in the guise of a great tapaswi
Unaccompanied by His Consort, and His mount, the Bull.
On a night when it rained Maranar remained
Behind latched doors wallowing in soaring hunger
With nothing to relieve him.
It was thus, even thus, he welcomed his guest.
He dried His dripping person and then
Offered to Him duly a seat;
He desired to feed his guest;
He addressed his wife thus: “Great is the hunger
Of this tapaswi; what shall we do?
“Even though we have no food for ourselves
We must yet fittingly feed him who is a devotee
Of the Lord whose Consort is the daughter of Himavant.
In what way do we, this achieve?” Thus he.
His wife replied him thus: “I see no other way.
There are none to give us aught;
It’s late in the night; there’s no other place to go;
What is there for this sinner to do?” Thus she.
And she added: “If you can gather back the seeds
Of paddy that this day were sown in the fields,
It’ll be possible for me to provide food;
We can thus rid our misery; I see no other way.”
When he heard these words of his wife, he felt delighted
As if he got back all his former wealth;
He willingly agreed to the course suggested
And prepared himself to visit the watery fields.
The rain it rained fierce and violent;
It was blindening to boot hiding all the sides;
It looked as though the dark inky midnight
Dissolving in black torrents poured on earth.
Men would shudder even to think of it;
Such was it, the dead of night
, Verily a sheet of inky wash
Well-nigh impossible to brave.
Enthused by impelling love, with a big basket
Held inverted on his head, through via trita,
Fared forth Ilayankudi Maranar, the princely patron,
To the fields where slumbered water-fowls.
He went his way feeling the ground with his feet;
With his hands he gathered the germinating seeds
Which lay floating, into his basket, and filled it,
And hastened home with the basket on his head.
His wife that awaited him at the threshold
Received it, and in love washed the mire away
From the seeds; then she spake to him thus:
“To cook the grain there’s fuel none for the oven.”
Then the great one pulled down the rafters of his roof
That covered the house. O the house eternal!
With splintered rafter as fuel, she lit the oven
And fried the moist germinating grain into rice
Which she poured into a vessel and cooked.
This done the paragon of excelling chastity
Humbly addressed her husband thus:
“What shall we do for curry?”
He thought: “The great devotee must have suffered much
By reason of his fatiguing journey and cruel hunger.”
Driven by love, he hastened to the backyard
And plied his feeling hands and gathered the greens
Which have grown a little in the small germinating pits;
It looked as though he plucked out Pasam by its root.
The wife received the greens from the husband,
Sifted them clean and washed them well;
She put them in spotless vessels and with wonted skill
Prepared many a dish; old memories assailed her;
She consoled herself with the thought
That she could do that much at least.
She then addressed her husband and showed him
The dishes of curry and said: “Let us at once
Serve the peerless one with food.” He neared Him
Who is not to be comprehended by any one,
And gently woke Him up from His slumber.
He beseeched Him thus: “O great one that hath
Deigned to redeem humble me sunk in misery!
Be pleased to partake of the repast.”
When the servitor spake thus, He rose up
And blazed as pure flame; the devotee
And his divine wife stood wonder-struck.
Before the devotees who stood transfixed in awe
When the Lord unknown to Vishnu and Brahma
Blazed forth as flame, Sankara with His Consort
Of perfumed locks rejoicingly manifested
On His mount, the Bull; addressing the great devotee
Who performed the Maheswara Pooja, He said:
“Dear one, you have (all through your life)
Performed Maheswara Pooja; with your wife
Abide in My world; with Kubhera himself
To carry out your mandates with all his wealth
At your disposal, be in bliss immersed.”
The one far far superior to all, blessed him thus.
