Naadagaththal Unadiyar Pol Nadiththu

Thirumurai 8.5.2

1. நாடகத்தால் உன்னடியார் போல்நடித்து
    நான்நடுவே
வீடகத்தே புகுந்திடுவான் மிகப்பெரிதும்
    விரைகின்றேன்
ஆடகச்சீர் மணிக்குன்றே இடையறா
    அன்புனக்கென்
ஊடகத்தே நின்றுருகத் தந்தருள்எம்
    உடையானே.

2. யானேதும் பிறப்பஞ்சேன் இறப்பதனுக்
    கென்கடவேன்
வானேயும் பெறில்வேண்டேன் மண்ணாள்வான்
    மதித்துமிரேன்
தேனேயும் மலர்க்கொன்றைச் சிவனேஎம்
    பெருமான்எம்
மானேஉன் அருள்பெறுநாள் என்றென்றே
    வருந்துவனே.

3. வருந்துவன்நின் மலர்ப்பாத மவைகாண்பான்
    நாயடியேன்
இருந்துநல மலர்புனையேன் ஏத்தேன்நாத்
    தழும்பேறப்
பொருந்தியபொற் சிலைகுனித்தாய் அருளமுதம்
    புரியாயேல்
வருந்துவனத் தமியேன்மற் றென்னேநான்
    ஆமாறே.

4. ஆமாறுன் திருவடிக்கே அகங்குழையேன்
    அன்புருகேன்
பூமாலை புனைந்தேத்தேன் புகழ்ந்துரையேன்
    புத்தேளிர்
கோமான் நின் திருக்கோயில் தூகேன் மெழுகேன்
    கூத்தாடேன்
சாமாறே விரைகின்றேன் சதுராலே
    சார்வானே.

5. வானாகி மண்ணாகி வளியாகி
    ஒளியாகி
ஊனாகி உயிராகி உண்மையுமாய்
    இன்மையுமாய்க்
கோனாகி யான்எனதென் றவரவரைக்
    கூத்தாட்டு
வானாகி நின்றாயை என்சொல்லி
    வாழ்த்துவனே.

6. வாழ்த்துவதும வானவர்கள் தாம்வாழ்வான்
    மனம்நின்பால்
தாழ்த்துவதும் தாம்உயர்ந்து தம்மைஎல்லாந்
    தொழவேண்டிச்
சூழ்த்துமது கரமுரலுந் தாரோயை
    நாயடியேன்
பாழ்த்தபிறப் பறுத்திடுவான் யானும்உன்னைப்
    பரவுவனே.

7. பரவுவார் இமையோர்கள் பாடுவன
    நால்வேதம்
குரவுவார் குழல்மடவாள் கூறுடையாள்
    ஒருபாகம்
விரவுவார் மெய்யன்பின் அடியார்கள்
    மேன்மேல்உன்
அரவுவார் கழலிணைகள் காண்பாரோ
    அரியானே.

8. அரியானே யாவர்க்கும் அம்பரவா
    அம்பலத்தெம்
பெரியானே சிறியேனை ஆட்கொண்ட
    பெய்கழற்கீழ்
விரையார்ந்த மலர்தூவேன் வியந்தலறேன்
    நயந்துருகேன்
தரியேன் நான் ஆமாறென் சாவேன்நான்
    சாவேனே.

9. வேனில்வேள் மலர்க்கணைக்கும்வெண்ணகைச்செவ்
    வாய்க்கரிய
பானலார் கண்ணியர்க்கும் பதைத்துருகும்
    பாழ்நெஞ்சே
ஊனெலாம் நின்றுருகப் புகுந்தாண்டான்
    இன்றுபோய்
வானுளான் காணாய்நீ மாளாவாழ்
    கின்றாயே.

10. வாழ்கின்றாய் வாழாத நெஞ்சமே
    வல்வினைப்பட்
டாழ்கின்றாய் ஆழாமற் காப்பானை
    ஏத்தாதே
சூழ்கின்றாய் கேடுனக்குச் சொல்கின்றேன்
    பல்காலும்
வீழ்கின்றாய் நீஅவலக் கடலாய
    வெள்ளத்தே.

O our Owner, I but play-act the role of Your devotee And barging into the midst of Your servitors,
I hasten very much to gain deliverance.
O glorious, auric and gemmy Hill !
Bless me With ceaseless love for You and cause it To abide for ever in me, meltingly.

I dread not re-birth;
what do I reck for death?
I seek not Heaven even if it is offered to me.
I value not proffered rulership;
O Siva who wears A wreath of melliferous Kondrai flowers !
O our God !
O our Deity !
I will pine and pine for the day When I will be the receipient of Your grace !

I pine for beholding Your flower-feet;
I,
a cur-like slave,
do not weave for You Wreaths of goodly blossoms;
I hail You not Till my tongue gets calloused;
O One that bent Fittingly the auric Mount into a bow!
If You Do not grant me the nectarean grace,
I will Languish all alone;
what other way is open to me?

O Sovereign of the supernals !
My heart melts not The way it should,
to gain Your divine feet;
I melt not in love offering woven garlands;
I praise You not;
I sweep not clean the temple-premises;
I leep them not;
I do not dance In ecstasy;
I but hasten to pass away futilely !

How can I hail You and with what words?
Becoming heaven,
earth,
air,
light,
Flesh,
life,
truth and falsity As also King of all,
You,
a puppeteer,
ply Everyone making each of them think that it is he Who is the doer of things.

O God around whose garlands chafers bombinate !
The celestials bless You that they may flourish;
They cause their manam-s to pay obeisance To you that they may grow lofty and all others may adore them;
I too – the cur –like servitor -,
adore You That You may deign to end my wasted birth.

The celestials hail You;
the four Vedas hymn You;
The lovely Woman whose long and fragrant hair Is decked with Kuravu flowers,
is part of You.
Your true devotees foregather to adore You,
more and more.
O rare One !
Who can behold Your feet twain Adorned with well-crafted anklets?

O One,
hard to be comprehended by anyone !
O Lord of the Empyrean !
O our great One Of the Ambalam !
I strew not fragrant flowers Beneath Your feet girt with gem-filled anklets Which claimed and rule me;
I cry not aloud In wonderment;
nor do I melt in love.
This I can Endure no more;
what then is the way for me?
I will die;
for sure,
I am doomed to die.

O devastated heart that melts agitated For the flowery arrows of the Vernal Lord And for the damsels whose teeth are white,
Whose lips are ruddy and whose eyes are Dark blue lilies !
He so entered and ruled you That all your flesh thaws;
He left you this day And dwells in Heaven;
of this you are unaware.
You but live an empty life !

You still exist,
O unthriving heart !
By puissant Karma assailed,
you sink;
You do not hail Him who can save you from sinking.
You cause yourself ruin;
I tell you time And time again;
yet you fall again and again Info the ocean-stream of misery.